Santiorxo
Motivos: coviñas, sucos.
Fomos, aquel día, acompañados polo Oscar, a Carme e a súa filla Paula, que tamén nos acompañou ó de O Campo da Cha, xa referido. De Veliños andivemos polo camiño de Abaixo, polo Souto do Gaio e logo polo Agro do Preguiceiro onde se atopa a pena. Sobre ela hai gravadas 33 coviñas de entre 13 e 4 cm unidas, algunha, por sucos; todo elo enmarcado dentro dunhas líneas aparentemente naturais (diaclasas).
Estas insculturas pasan moitas veces desapercibidas pola sixeleza dos seus motivos, ó contrario que os moito máis chamativos motivos circulares. O seu descoñecemento tamén se debe, loxicamente, ó abandono das actividades agrarias. Á volta, os nosos guías encabezados pola Paula, aproveitaron para apañar zarrotas, moi abundantes na zona.
ó redor
Motivos: coviñas, sucos.
Fomos, aquel día, acompañados polo Oscar, a Carme e a súa filla Paula, que tamén nos acompañou ó de O Campo da Cha, xa referido. De Veliños andivemos polo camiño de Abaixo, polo Souto do Gaio e logo polo Agro do Preguiceiro onde se atopa a pena. Sobre ela hai gravadas 33 coviñas de entre 13 e 4 cm unidas, algunha, por sucos; todo elo enmarcado dentro dunhas líneas aparentemente naturais (diaclasas).
Estas insculturas pasan moitas veces desapercibidas pola sixeleza dos seus motivos, ó contrario que os moito máis chamativos motivos circulares. O seu descoñecemento tamén se debe, loxicamente, ó abandono das actividades agrarias. Á volta, os nosos guías encabezados pola Paula, aproveitaron para apañar zarrotas, moi abundantes na zona.
ó redor
A CASA DE VELIÑOS
Hoxe transformada, conserva o porte de grandeza doutrora da que loce a sobriedade da fachada sur e a fermosa capela convertida en adega que tiña na pechadura da porta, segundo temos oido, o ano de 1472 gravado. Entre os dous edificios atópase a entrada principal modificada, que debeu formar un arco de medio punto, roto para darlle máis altura. Sobre o arco deberon estar os dous escudos citados no Inventario del Patrimonio Artístico de España, ou polo menos un deles do que hai constantancia oral. Dísenos no inventario: “En esta casa había dos escudos de piedra, uno cuartelado, con cinco estacas, una torre, león rampante y un árbol acostado de dos vieiras; el otro, partido, con jaquelado y banda con cinco vieiras”.
Na cara oeste, no dintel dunha pequena porta figura unha Tau. Era a insignia dos comendadores da orde de San Antonio. Dos antonianos foron en Castrojeriz, no século XII, encomendeiros os Castro, por iso figura nas súas construccións. Foi utilizada, tamén, a Tau, como protección antipeste. Na Casa da Lama, unha casa forte de labranza perto da de Veliños, hai un dintel invertido nunha porta lateral, onde figuran unha Tau e unha vieira. Era a vieira o símbolo distintivo dos pelegríns e atributo, entre outros santos, do noso señor Santiago. O cristianismo recollendo a idea da concha fecundada mediante a Tau do ceo, convertíuna en símblo de María. Din algúns que a vieira pasou a formar parte do rito xacobeo porque o camiño orixinal remataba en Fisterra, derradeiro reducto da terra coñecida, e a vieira era a representación do sol afundíndose na liña inmensa do horizonte. Unha Tau e unha viera poderían ter aquí o sentido de protección dos viandantes, podendo estar ubicado na casa de Veliños un hospital para acollelos. O único camiño relevante do que temos constancia é o que vindo da Barca de Portabrosmos pasaba por Veliños cara as Lamas de Bulso, para continuar por Nabán, Vilanova, O Fervedón, A Venda, e entrar en Monforte polo Reboredo.
Hoxe transformada, conserva o porte de grandeza doutrora da que loce a sobriedade da fachada sur e a fermosa capela convertida en adega que tiña na pechadura da porta, segundo temos oido, o ano de 1472 gravado. Entre os dous edificios atópase a entrada principal modificada, que debeu formar un arco de medio punto, roto para darlle máis altura. Sobre o arco deberon estar os dous escudos citados no Inventario del Patrimonio Artístico de España, ou polo menos un deles do que hai constantancia oral. Dísenos no inventario: “En esta casa había dos escudos de piedra, uno cuartelado, con cinco estacas, una torre, león rampante y un árbol acostado de dos vieiras; el otro, partido, con jaquelado y banda con cinco vieiras”.
Na cara oeste, no dintel dunha pequena porta figura unha Tau. Era a insignia dos comendadores da orde de San Antonio. Dos antonianos foron en Castrojeriz, no século XII, encomendeiros os Castro, por iso figura nas súas construccións. Foi utilizada, tamén, a Tau, como protección antipeste. Na Casa da Lama, unha casa forte de labranza perto da de Veliños, hai un dintel invertido nunha porta lateral, onde figuran unha Tau e unha vieira. Era a vieira o símbolo distintivo dos pelegríns e atributo, entre outros santos, do noso señor Santiago. O cristianismo recollendo a idea da concha fecundada mediante a Tau do ceo, convertíuna en símblo de María. Din algúns que a vieira pasou a formar parte do rito xacobeo porque o camiño orixinal remataba en Fisterra, derradeiro reducto da terra coñecida, e a vieira era a representación do sol afundíndose na liña inmensa do horizonte. Unha Tau e unha viera poderían ter aquí o sentido de protección dos viandantes, podendo estar ubicado na casa de Veliños un hospital para acollelos. O único camiño relevante do que temos constancia é o que vindo da Barca de Portabrosmos pasaba por Veliños cara as Lamas de Bulso, para continuar por Nabán, Vilanova, O Fervedón, A Venda, e entrar en Monforte polo Reboredo.
Sem comentários:
Enviar um comentário