Millán
Motivos: coviñas.
Cando se presentan soas coviñas e sucos son difíciles de catalogar pola simplicidade formal, polo amplo abano do tempo abranguido, pola universalidade da súa representación con significados distintos segundo a cultura de pertenza, ó longo do tempo e do espacio.
Motivos: coviñas.
Cando se presentan soas coviñas e sucos son difíciles de catalogar pola simplicidade formal, polo amplo abano do tempo abranguido, pola universalidade da súa representación con significados distintos segundo a cultura de pertenza, ó longo do tempo e do espacio.
As coviñas do Monte do Cura, situadas sobre un mirador natural aberto cara o N/O, cítas Vázquez Seijas no “Boletín de la Comisión de Monumentos de Lugo” con este parco comentario:
“A unos treinta metros de la cumbre del Monte del Cura, existen dos peñascos con algunas coviñas”.
Nesas pedras, que ocupan un lugar visible na paisaxe –se obviamos a mesta broza invadíndoas-, as coviñas non chamarían a atención se non fora porque están nun espazo con moitos fitos arrecendendo a rito ancestral.
ó redor
A FONTE DAS BRUXAS
Xuntábanse nela as bruxas para repartir o mal.
Tamén se fala de tres mouras encantadas que moran alí.
A fonte botaba auga pola fenda dun penedo, agora movido de sitio por mor das obras do campo de fútbol.
Polo camiño que nos leva a ela e logo ó Monte do Cura levaban sen retorno ós “paseados” da Guerra Civil.
PENA DE SANTA APOLONIA
Semella un animal deitado, según Vázquez Seijas, cunha pía á altura do pescozo.
A auga que o ceo deita nas corgas, pecha as feridas e volve a vista ós ollos doentes.
Di a tradición que estas augas curan as dores de moas porque nos penedos do redor se escondeu Santa Apolonia da persecución pagá.
Ata non hai moitos anos viñan por auga á pía para enxuagar a boca. Se non chovía, os devotos enchían a pileta de auga. Os rapaces, sabedores destas costumes, adoitaban mexar alí, dándolle novas propiedades curativas.
FONTERDÁ
“Fonte herdada” na toponimia do Real de Leigos de Ensenada.
Outra fonte curativa da que din que as lexións romanas acudían a ela para curar as doenzas estomacais. Consideran os veciños do lugar que abre o apetito e cura ardores e gases.
Preto da fonte andaba o sacaúntos co seu saco na procura dos pequenos mal mandados.
O manantial vendeuse para o pobo de Moradela, na parroquia de Canaval.
PENA DE BELÁN
Volve ser Vázquez Seijas quen no la describe no ano 1946:
“La de Belán, la constituye un gran bloque, de unos 3,60 metros por 1,70, que descansa sobre otros dos más pequeños, elevándose un poco hacia el Norte; al Oeste el bloque presenta señales de ruptura, y coincidiendo con ella, restos de una pileta, de veinte centímetros de fondo, a la que se acusa, un tanto dudosa, otra pileta, de dieciocho centímetros en su eje mayor. Por el lado Sur Este, tiene un dibujo inciso prolongado a su borde, que sugiere la impresión de un concertado de piedras yuxtapuestas con cierta regularidad”.
OUTROS
A Capela de Santo André, As Penas melangreiras, A Carreiriña dos Mouros, A Eira dos Mouros.
“A unos treinta metros de la cumbre del Monte del Cura, existen dos peñascos con algunas coviñas”.
Nesas pedras, que ocupan un lugar visible na paisaxe –se obviamos a mesta broza invadíndoas-, as coviñas non chamarían a atención se non fora porque están nun espazo con moitos fitos arrecendendo a rito ancestral.
ó redor
A FONTE DAS BRUXAS
Xuntábanse nela as bruxas para repartir o mal.
Tamén se fala de tres mouras encantadas que moran alí.
A fonte botaba auga pola fenda dun penedo, agora movido de sitio por mor das obras do campo de fútbol.
Polo camiño que nos leva a ela e logo ó Monte do Cura levaban sen retorno ós “paseados” da Guerra Civil.
PENA DE SANTA APOLONIA
Semella un animal deitado, según Vázquez Seijas, cunha pía á altura do pescozo.
A auga que o ceo deita nas corgas, pecha as feridas e volve a vista ós ollos doentes.
Di a tradición que estas augas curan as dores de moas porque nos penedos do redor se escondeu Santa Apolonia da persecución pagá.
Ata non hai moitos anos viñan por auga á pía para enxuagar a boca. Se non chovía, os devotos enchían a pileta de auga. Os rapaces, sabedores destas costumes, adoitaban mexar alí, dándolle novas propiedades curativas.
FONTERDÁ
“Fonte herdada” na toponimia do Real de Leigos de Ensenada.
Outra fonte curativa da que din que as lexións romanas acudían a ela para curar as doenzas estomacais. Consideran os veciños do lugar que abre o apetito e cura ardores e gases.
Preto da fonte andaba o sacaúntos co seu saco na procura dos pequenos mal mandados.
O manantial vendeuse para o pobo de Moradela, na parroquia de Canaval.
PENA DE BELÁN
Volve ser Vázquez Seijas quen no la describe no ano 1946:
“La de Belán, la constituye un gran bloque, de unos 3,60 metros por 1,70, que descansa sobre otros dos más pequeños, elevándose un poco hacia el Norte; al Oeste el bloque presenta señales de ruptura, y coincidiendo con ella, restos de una pileta, de veinte centímetros de fondo, a la que se acusa, un tanto dudosa, otra pileta, de dieciocho centímetros en su eje mayor. Por el lado Sur Este, tiene un dibujo inciso prolongado a su borde, que sugiere la impresión de un concertado de piedras yuxtapuestas con cierta regularidad”.
OUTROS
A Capela de Santo André, As Penas melangreiras, A Carreiriña dos Mouros, A Eira dos Mouros.
Sem comentários:
Enviar um comentário