Poda tipo Amandi (parte 2)

Javier Vivirido volve falarnos do noso peculiar xeito de podar.

O primeiro artigo sobre a poda tipo Amandi podédelo ver aquí. 

Se lembrades, o ano pasado falamos dun tipo de poda diferente, característica da ribeira do Sil, tanto da subzona de Amandi coma da ribeira de enfronte, Barxacoba, Sacardebois (Concello de Parada de Sil), Cristosende (A Teixeira), por citar algunhas. Despois de falar desta poda, viticultores de outros concellos e subzonas faláronme que tamén se facían por alí hai anos. En concreto, en Vilachá do Salvadur, Abeleda e ribeira de Alais. Esto indica claramente os numerosos contactos, a pesares de que o río Sil facía ás veces de barreira entre estas dúas ribeiras. Queda claro a gran labor de comunicación que fixeron os barqueiros, tanto de Gudín, como Portabrosmos. Dou por suposto que os “caldelaos” aprenderon como non... dos de Amandi.

Poda en vaso.

Poda tipo Amandi.

Anteriormente, falamos que este tipo de poda era una variante da poda en vaso, no que se deixaba unha vara nun brazo da cepa. E, como curiosidade, que se deixaba a vara antes que o cotón, ao revés da variante francesa “guyot”.

 

"Guyot"

Poda "Amandi"

Tamén era preciso, “rotar” cada ano o brazo no que se deixa esa vara. Desta maneira non debilitamos unha parte da cepa en concreto. Así, redistribuímos a savia e vigorizamos o brazo que leva esa vara.

Detalle poda "Amandi" tradicional.

Ademais destas peculiaridades, neste tipo de poda había unha variante na cal os viticultores non ataban a vara nunha estaca. Simplemente, collían a punta da vara sen despuntar e a metían dentro da parede da mura cunha barra. Na fotografía seguinte, pódese ver como mete a vara cun pao de ferro co fin de levantar a pedra para que a aprete. É máis, había viticultores que deixaban o pao de ferro todo o ano na viña, xa que era una ferramenta imprescindible na ata.

Neste método non importaba o número de ollos ou xemas que se deixaban. Collíase toda a vara co único requisito de retorcela cara fóra. Metían a vara cos gromos dentro da parede-mura deixando que secaran polo afogamento da vara pola pedra, e pola falta de luz. A vara neste sistema podía levar ata 20 ollos. Esta claro que só se pode facer en determinadas cepas vigorosas.

Pero algúns despuntaban deixando de 9 a 12 ollos. O lóxico era cortar polo menos 3 ollos da punta.

Este método tiña explicación racional para quen o practicaba; mesmo había ditos sobre este sistema. Algún son os seguintes:

- “A savia ten que tirar para adentro da cepa, como se abrazara ó podador” (Benigno d’As Pozas).

- Atando e podando desta maneira “a savia ten que volver á cepa, volve á viña. Circula cara dentro. Así envolves á cepa” (Benigmo d’As Pozas).

- “A vara do viño ten que mirar para o río” (Mariano do Neto de Vilachá do Salvadur).

As ventaxas deste tipo de formación é que os os gromos están orientados ao sul, onde o sol incide directamente, favorecendo a floración e o callado dos froitos.

Tamén na maduración o calor absorbido polas pedras é devolto aos racimos que están máis preto da mura, acelerando a maduración dos mesmos. Asimesmo, hai unha mellor distribución da ramaxe, incrementando a superficie foliar. Pódense ver todas estas vantaxes nas fotografías seguintes.

Todas estas fotos foron tiradas na subzona de Amandi, no lugar de Pena Escura, na zona de Coio Branco.

Toda esta sabedoría popular que vos describín, foi transmitida por un bo amigo dun amigo. Un dos derradeiros ribeiraos tradicionais. Este amigo segue podando, como lle dixo Benigno d’As Pozas. Segue e seguirá sendo un dos “últimos Mohicanos”.

Benigno d'As Pozas e o "Chulo".