Alfonso Campos Pérez
Son tres
obxectos cotiás. Simples, case faltos de pretensións os máis;
feitos de materiais autóctonos, uns, coa esencia importada o outro.
Sábense parentes do caiado de Moisés separador de augas, do caxato
de Gándalf loitando contra o mal; sábense irmaos do Tirso de Baco,
do Caduceo de Mercurio orlado de ofidios, da vara de Esculapio coa
serpe sanadora; comparten saiba cos cetros do poder-poderoso, coa
batuta para marcar o ritmo e coa autoridade dun báculo revestido de
pompa e circunstancia. Algúns espétanse e agroman ou manan en
fontes perennes de líquidos prodixiosos. Mais istes, ánónimos
compañeiros da vellez, fálannos de decrepitude, de forzas
minguadas, de apoios necesarios para o sostén e a locomoción.
Un deles é
a parábola do noso pequeno mundo. O seu dono buscando un lameiro,
antes de fartura, perdeuno e perdeuse entre a broza mesta. Dende
aquelas refuxiouse para sempre nos pregues da memoria entre camiños
transitados e leiras traballadas.
Outro
pertenceu ao fillo pródigo que reclamou eidos e casa. Apropiouse do
caiado e cortouno a medida para ratificar a posesión. A morte
devolveullo ao irmán definitivamente inadaptado.
O terceiro
apareceu entre o lixo aínda con restos de casca verde. Olía a novo
e a abandono como un canciño sin amo.
Tres
historias de caiados e de vida fuxidía.
Sem comentários:
Enviar um comentário