María Rodríguez Trigo de Nabán
Din que o meu bisabó o practicante Domingo Trigo o plantou hai douscentos anos. Na metade dunha leira, alcanzando dimensións a considerar. Só, illado doutras árbores, resistiu ás treboadas. Foi testemuña muda do transcorrer do tempo, do ir e vir das xeracións. Oiu petar na súa zafra ó Casimiro, o ferreiro e labrego do pobo. Sentiu o ris ras da garlopa e a trencha ó bater coa madeira mentres Castor, carpinteiro e labrego, facía un angazo. Escoitou o trico trico das puntadas que daba a costureira María na súa máquina de coser. Ollou como as cabalerías que ían polas carreiras cara o camiño Real pasaban a ser estradas con asfalto. Mesmo se feriu ó tropezar a rella do arado do Fausto coas súas raíces espalladas pola leira, sendo logo o causante a rella do tractor do Gerardo. Moitas veces visualizou o cla cla da coitela ó rabanar os nabos, o sig sag do fouzo ó segar o pan, e o pic pac da gadaña ó sachar ás patacas. Formou parte do transcorrer dos ciclos naturais onde homes e territorio se funden nunha simbiose maxistral.
Miraba aló polos oitenta como unha nena o observaba coa impotencia de non ser capaz de subir ata a cima. Esa nena enfermeira, curiosamente como o seu bisabó, o 17 de decembro do 2009 chegou de traballar atopouno derrotado no chan, toda unha grandiosidade crebada, e quedou paralizada. Os seus 32 anos pasaron nuns segundos e en todos eles aquela imaxe era insólita. Din que caeu coma un vello, pouco a pouco, sen facer ruído a penas, deixando un discreto oco cheo de auga.
Nos oitenta as nevadas leváranlle un par de pólas importantes, e un raio nos noventa feriuno notablemente, comezando así o seu declinar ó sur. As choivas abundantes do 2009 reblandeceron tanto o terreo que as raíces non aturaron o desequilibrio, e esvaeceuse.
Agora esa nena vella séntase no cima desfeito no chan, e sente unha extraña forza natural que a envolve. É unha catedral natural vencida polos anos. Unha desas catedrais que nos rodean e que non precisan ser adecentadas para lucir esplendorosas. Catedrais axudadas por xeracións de homes, mulleres e nenos que actuan guiados pola observación e o sentido común de quen observa.
Algúns din que se podería intentar poñer de novo en pe. Pero eu estou farta de ver na miña profesión eses intentos de levantar corpos que chegaron a unha final biolóxica. O pino caeu pero a súa forza perdurará no recordo dos que medramos canda el. Évos moito máis que unha simple árbore.
Sem comentários:
Enviar um comentário